The Indian boss in Zambia

Dear follower,

First of all, I would like to thank you for taking time to read my blog and I wish you a lot of fun in reading it!

Secondly, sorry if come over as brutal but if you notice or recognise any spelling mistakes, please keep them for yourself as I dot not aim to pass the global spelling test with these blogs.

I thank you in advance for considering this request.

Day 1 & 2

Welcome to my Journey through Zambia.

So the (good) nerves started kicking in on the day before departure and what better way to block this off with a few pints with some friends. As stated, that's exactly what I did with a couple of my friends om Thursday evening and when I woke on Friday morning I was pretty chill. I did not even completely packed my backpack yet but I managed to gather everything on the table so it was cool, until I remembered that there were things that I still needed to do.

People who know me well know that I leave the most important things for last minute work, you could say that I like working towards deadlines. So I had to pick up my malaria tablets, paracetamol and diarrhoea pills during lunch time on the day of departure and I also noticed that my lens fluid would not hold for the next 2 weeks so on the way to the Airport we stopped over at Jumbo XL to buy one bottle. Believe me I am not promoting this supermarket. Did if forgot tomention that I had all of my vaccinations in one day on the Tuesday in the week of departure. It's certainly not my intention to delay these things but it just how it works for me, I blame it on the Indian genes that my mom gave me through. Love you Mom!

After arriving at Schiphol, I went trough bagage check-in and customs without any delay or problems. I did arrive at the airport well in time so you can obviously see that I prioritise things.

I had a couple of hours stop in Dubai, but I managed to use it quite efficiently by grabbing a chicken royale meal as breakfast.

Guys, did I ever told you how important it is to have a good/proper breakfast to start the day?!

Landed on time at the Lusaka airport, it took quite some time to get to my turn at the customs but hey the Zambian custom officer tried to manage it and sent me and some other tourist to the diplomats locket.

That's when I noticed their hospitality for the first time, extremely helpful and friendly people.

Getting the visa was not a big deal, I was questioned what I came to do: my answer was cycling through Zambia for a good cause.

I even showed the lady the shirt from Cycle for Plan which I was wearing. I don't know if that did the trick or if my eyes and smile played a role in this.

After the customs I picked up my backpack and started looking for a decent taxi guy.

They all started around 600-700 kwacha (60-70 euro), they kept shouting the same price. I said that I came from India so unfortunately there is not much I can offer. Besides this I am not white so why rip off a brother? (Love to all the white people out there) . By the way I made a lot African brothers these past couple of days and they are really helpful . When I asked a local where the local busses departed, I suddenly got a discount. End result: got a cab via police man who was kind enough to help and even found a good hostel for the night.

Day 2

A part of the Accenture team (Esther & Tessa) arrived the next dat and we decided to head straight to Livingstone (which is 7 hours by road) by bus and not to wait for the rest. The hostel arranged a cab for us and we were on the way.We were lucky enough to manage tickets for the Shalom Bus from Lusaka busstation to Livingstone. Normally you have to book a ticket in advance to reserve your seat.

We had a funny chat with the guy who checked the tickets in the bus and I understood that I should be called `tuinda, which basically means male as I am travelling with 2 ladies. Even after insisting upon the fact that we lived in Holland, he told us that I was coming from Spain, Tessa from Russia and Esther from France.

Halfway though the traject we stopped for a small break were I bough some chips and coke. I know what you are thinking but I didn't had much choices, it was either roasted beef, chicken or cake and I didn't want to take any risks.

I did that 2 months ago in Nepal and we all know how that ended for me :( That time, the toilet was my office for a whole week and my diet consisted of yoghurt and water bases ice creams.

I will save you the further details, if you need them, just hit me up.

Now back to the bustop...

The ladies were the last one to hop on the bus again and in the meantime I spoke to the driver and told him to give them a fine (for a joke)...when they came back and he agreed with me with a cheeky smile on his face.. I should have know that it wouldn't work as Dutch people are typically rough and direct. Esther directly replied, the 10 minutes are not even over yet. I can ensure that the driver was not missing any teeth by the smile he had on his face.

We are currently in the middle of a dark bus and will be arriving in Livingstone in an hour or so. (Keep in mind that an hour is the same as an Indian hour and not an European hour, we quickly noticed this here.)

That's where the story sadly ends for now....see you next time, with hopefully some nice stories about Livingstone!

Day 3 - 4

So we arrived around 08h30 PM on Sunday evening at the bus station of Living stone, Zambia. The bus did not even stop yet and a bunch of taxi brothers already started (trying) to make contact with us by jumping or knocking on the glass of the buss.

We knew we could not mess around with them as our next destination was about a walking distance so I looked at the taxi drivers and I started making the walking move with my index and middle fingers to explain that I did not need a taxi. However the taxi drivers still were doing a car steer movement to try and influence me and to negotiate a good price.

After we got our backpacks from the boot of the bus we started looking for Jollyboys backpackers which was our next temporary staying location. After a few hints and directions we found it and it instantly seemed as a nice spot to stay. This is a backpackers hostel with a strong westernised look, most backpackers are from Europe and everybody is really helpful. The first night we (Tessa, Esther and I) ordered something from the menu card as it was quite late already.

The good thing about Jollyboys backpackers is that it provides enough possibilities for it’s guests to do something during the day, there is a chuck-board with indicates the prices and activities per day.

You can subscribe yourself by informing the Jollyboys backers reception workers. The hostel always arranges a bus to the location, after the activity/event is finished, you will be picked up and brought back to the hostel.

That same night, we planned that we were going to visit the Victoria falls the very next day. The next morning we went to the SPAR, that's like their Albert Heijn here. I bought a few banana’s and apples, coca cola and some really good biscuits as breakfast.

After that we took the shuttle bus from the hostel to the Victoria falls. To enter the park we had to pay a fee of 180 Zambian Kwacha, which basically means 18 Euro.

After entering the park we went to the boiling point which is the lowest point of the Victoria Fall on the Zambian’s side. It was fairly easy to get down to the bottom but the way up was much more difficult, in a way it was an exercise for the cycling days that were soon approaching.

I had to take a few breaks before arriving at the top, where Esther and Tessa were already waiting for a few minutes. After that we went further into the park and crossed a bridge which has a magnificent view of the falls. At some point it may feel like you are being sprayed with water/rain but it is totally worth it. The view from top to bottom is really incredible and makes you think about how the rupture of the falls has occurred.We took some time to enjoy the view and take some pictures/selfie as a remembrance.

After walking out the park we had a small lunch with drinks, we got the food we ordered but we did not received the drinks. Tessa ordered something with cheese but received a cheeseburger. One thing about Zambia to remember is that whatever you order, you will receive it in a type of burger witch some French fries as side dish.

After the visit to the Victoria falls park we crossed the bridge between Zambia and Zimbabwe. We handed over our passport at the customs and received a stamp on a morned piece of paper with the number 3 on the paper. We were with 3 persons visiting the bridge however Esther did not have to hand over the passport. After crossing the bridge Tessa said that she did not have a food feeling about handing over our passports at the immigration point so we walked back again and picked up our passport at the custom entry point. No trouble’s we even got the passports without having to show any ID or pass foto’s. Let that be a lesson for everyone! Do not just hand-over your passport to the immigration office, if they really want to cause troubles they can just keep your passport and not return them back to you.

After the customs entry point we were looking for a taxi home to the hostel, that’s where we met Clifford. I needed some time to understand his first and last name and Esther was telling me that I was not going lekker (literary means that I am not doing fine ). We made a good price about the return trip and also indicated to him that we wanted to do a safari trip. He immediately proposed a price for the car and told us (honestly) that he could not provide a total package price as he did not know the price of the park. We exchanged contact details so that I could keep in touch of him via whatsApp. As soon as we made a final decision we only would have to give him a call and he would pick up us to go to the safari park.

After arriving at the hostel we got some time off as the other group (Frank, Linda, Tim and Seth) still needed to arrive at the hostel.

We already figured out that Olga - The Italian corner would be a good opportunity to spend the evening together and discuss our plans for the coming 2 days. After a quick refreshment of the new group, we went to Olga's but the restaurant was already fully booked and we headed to Zambezi Café.

We ordered 2 platter meals and individual meals for the persons who wanted it. I ordered crock ribs as I wanted to taste how it tastes likes. It actuals tastes like chicken but is a bit more thicker and with less flavour. Very nice ribs though but I couldn’t finish it myself as it was too much. The owner stated making pictures of us having dinner, without asking us. We figured out it would bring more people to his restaurant and increase hi profit in the longer run.

Overall the food quality was very nice, service is OK, pretty much the same as in Asia. You order your food and drinks but the drinks keep coming in and an hour later the food is served but not all people receive it at the same time.

We even had to say no to drinks a couple of times because it felt like we were being forced to drink until our current drink was finished.

The next day we all took our breakfast around 08H00 - 09h00 o'clock as we would be picked up at 10h00 am for an exciting helicopter ride around the Victoria falls.

Little that we know, the helicopter trip that we had booked was in Zimbabwe and not Zambia. In the voucher it's stated that the pick up from the hostel was free. The hostel should have been in Zimbabwe in order for this rule to be applied. We ended up paying 50 dollars (for the group) for the taxi from the border of Zambia to the border of Zimbabwe. After getting at the immigration office we realised that we had to enter Zimbabwe but also needed to come back. Again another 50 dollars flying straight from our pocket to enjoy the helicopter ride.

At the border of Zimbabwe, a van from the helicopter office was waiting for us so that he could drop us off at the pick up location. Once we arrived there we all gave our reservation number and were weighted so that the helicopter could be well balanced in the air. We received some instructions from one the team members about the flying route so that we knew what to expect and also got to hear some safety measures.

Lucky me! I got to sit next to the pilot and it was a magnificent experience. It's was so beautiful to see the falls from the top. The size of the falls strike you even more when you look at it from above.

After the helicopter trip the group spitted as Tessa, Esther and I already did the trails leading to the boiling point of the falls. The other group stayed in Zimbabwe and we went back to Zambia as we wanted to do a safari trip with the help of our beloved friend Crifford.

We had no problems at the return of the Zimbabwe - Zambian immigration office and stepped into Clifford’s car. He had to wait for more than 1,5 hours but he was still smiling and happy.

He told us he was happy that we called him, a lot of foreigners make a promise but don't always keep their promise as they sometimes find a better deal with another cab.

We told him we would compensate his wait and he told us it is OK, no problem. We quickly stopped at his taxi car park where he arranged another car for us to take to the safari park. It seems that Crifford has 4 girls and no boys so his name will not go on in the generation. The conversation landed on the girlfriend/boyfriend topic. He said that his daughters do not have boyfriends and even if they did he didn't know. But all girls were following education and that is important for him now.

Only after 18-19 years they are allowed to have boyfriends, which is a good thing I believe. (Specially taking into account that we are in Zambia).

After buying the entrance tickets and having a cool drink for Crifford, we entered the safari park. Within 5 minutes one of the girls spotted an huge elephant which was quite near us and standing behind a tree. After that we saw buffalo's, giraffes, dears, monkey's, zebra's, pumba’s, traces of crocodiles and not to forget a big white rhinos with it's 2 month old baby.

We had to stay in the car to see all animals except for the rhino. The car was parked in a remote area and we got some instructions from the rangers about how to walk and what to do when things would go unplanned or if the rhino would charge. Not a very comfy feeling but with general Robbert and his machine gun I believed we were OK. So we approached the sleeping baby rhino and it's mother to approximately ten meters. Such a huge beast but yet so peaceful. Rhino’s can't see that well and therefore rely on their ears and nose. We could definitely see that she was scanning where the noises came from as it was pointed towards us.

After some explanations from the guide we decided to go back to the car and that's when both the rhino’s stood up and the size of the animal just strikes us when it is standing up. We quickly followed the general which lead us back to the car.

The ranger told us that the top 4 animals who kill people are buffalo's, elephants, hypo's and crocodiles.

After the safari trip Clifford dropped us at the hostel, I noted down his email so that I could send a few pictures of our journey to him. I also told him that I would write a good review on trip advisor, about him as a taxi driver.

Such a nice guy, always happy, honest when he didn't know things. If you are ever in Livingstone - Zambia, these are his contact details: +260 0977364113, hachitemacliff@gmail.com

The rest of the group arrived at the hostel around 19h00 and we decided to go Olga's, the Italian corner.

At first it seemed like there was no place for us but then I told the guy at the reception that we called from Jollyboy’s backpackers and that we were informed to come around 19h00 to ensure a table. The guy then told us to wait a 10-15 minutes for table to be freed up. The group ordered Mosi's (Zambian beer) and whine's to kill the time and start of the evening.

The pizza's we ordered were great and we enjoyed our time. We headed back to the hostel and I pretty much went straight to bed as we had booked a half-day rafting activity for the next day.

The next day we were picked up at 8h00 and wen to the rafting centre office. We received the rafting gears and some instructions in case we fell down in the water and what we should do to get back into the boat.

We hiked down to the boiling point, were we had to step into the rafting boat. We were waiting in line and I that as well, however for strange reasons I fell from the rock I was standing on and ended up in the water. All ok, just a unexpected early river shower and some cuts on my left leg and left arm.

I can tell you one thing, right at the first wave we had to cross, I ended flying up in the air and somehow ended up under the boot and had difficulties with breathing as I was panicking. I managed to pushe myself from the boat as I remembered the instructions we received from the instructor.

After that there were 5 more times where I saw the boat from under water, I didn't panic anymore as I would be sucked to the top of the water by the rescue jacket I was wearing.

At the second last wave we were asked if we wanted to do the hard version or the easy version. As I had already drank 15 liters s of water until that point I wanted to do the easy version but the rest team wanted to do the hard version.

It's all about looking for challenges and I took one for the team, if I didn't want to join I could step into another boat.

Guess what; when said I take one for the team, I literally did that and I was the only one flying from the boat. One guy in the rescue kayak was pretty quick in rescuing me and I just grabbed his boat until we moved out of this strong current zone so that I could be picked up by the rafting boat in which my group was sitting. After the rafting we had to clim around 300 meter upwards on a stoned and staircase made of woods and spikes. Reaching the top gave me a fulfilment feeling, it was a hard and bumpy ride but we made it.

After that we received a burger meal and a refreshment drink, after the meal the video's and photo's of the rafting trip we're showed on the tv's.

We bought the pictures as it would be a good memory of this activity.

To be honest, I still felt dizzy until I got back into the hostel. I went to the toilet 3 times to do a pee-pee. I assume this was due to my underwater experiences.

After refreshing ourselves we went to the sunset booze cruise: for those who don't know what it is: it is a boat where you have free drinks for an hour or 2 and where you have the possibility to see hippo’s, elephants, giraffes and crocodiles.

With free drinks I assume that you all know that we are not going out there to drink water and enjoy the view.

I talked to a guy named Chi bombe and he told me his boss was Indian and that he wanted to go to India once. He was on a trip to visit his friend who just got married a few days ago so we met the newly-wed pair and shot some pictures. The newly wed lady was pretty shy but the guy was smiling all the time and he told us he was very happy as it was his honeymoon.

It seems that there are a lot of Indians in Zambia. The ones that adapts themselves do not cause any problem and the one who do not respect the rules or don’t mingle do create issues and troubles by demonstrating or protesting. Their seen as hardworking business people who are really strong cultured and are not always open in having relationships with Zambian people.

The respect towards elder is the same, your in-laws are also a second pair of parents. This means you should treat them the same as your own parents. If they can't take care of themselves properly you will have to care of them as they did of you when you were small. Their parents took care of them when they were a baby and when the parents get old and become a “baby” you help them out by taking them in home. If you don’t do that it will come back at you when the table turns at some point.

During the trip the group and I had some Godfrey’s special, the Godfrey special is lemonade based cocktail which helps you relax and enjoy the sunset. It even helps your view become sharper so that you can spot animals in the bushes across the water.

After the boat returned to the starting point we went back to the hostel and went straight to bed as we had to be in the bus (back to Lusaka) at 06h30 in the morning.

Day 5 & 6

I sat next to Tim, a guy who initially worked for Accenture but left the company to work for a new start-up company in the Netherlands. He is a nice guy, cracks a joke every now and then and shared his travel, cycling experiences thoughout our bus journey. The trip to Livingstone seemed to take ages but the return trip went quite fast.

Again, when we arrived at the Lusaka gustation we were overcrowed by taxi drivers which were ready to take us to our next staying location which was arranged by Cycle for Plan. They started off with 200 Zambian Kwacha. I managed to arrange a price of 150 Kwacha for both cars (separately) as we were with 7 persons and all our backpack stuffs. On the way we stopped at the ATM so a group of us could withdraw some money for the next couple of weeks. The trip to the hostel was quite a bumpy ride at is located in a remote area and it is only reachable via a dirt road. We eventually paid 200 Kwacha so there was no point in bargaining at the very beginning.

I had a beer at the hostel with the Accenture guys and then the rest of the Cycle for Plan group arrived at the hostel. We had a small drink followed up by dinner. After that a small kick off briefing was organised at the bonfire to explain the setup of the next coming days.

Most of us did not stay up till late as we had to be at the breakfast table by 07H15AM and the bus would leave at 08H00AM.

For breakfast we had some pudding type of meal, it looks and tastes like havermout but it is a bit thicker. Additionally, we got some toasts with eggs and beans to complete the breakfast.

During the first part of the day we visited the head quarters of Plan Zambia, a presentation was given to explain to the group how the money we raised was contributing to the lives of the Zambian’s girls/boys which are being rescued/helped. In short, the money will not go straight to the family but to the local community so the money will be used in a proper and structured way.

We visited one of their centres in the slumps of Lusaka, it is basically a building where children/adolescents up to 25 years old can come to if they have issues or if they want to spend time with their friends.

They provide HIV tests to youngsters who do not dear to go to the hospital as they might bump into someone who they know (relatives, friends etc…)

They were a lot of young children who are all smiling and wanted to be on the picture with us. A dance performance was organised for us so we got to see a typical Zambian Dance. A young lady who was part of the dancing group grabbed and before I knew it I was shaking my legs just as an African dancer would do. It seemed like a type of daggering so I did that, please be aware that I purposely left some space between my counterpart and myself.

I am in foreign country so I think it is appropriate to behave yourself.

I made some photo’s of the kids and even played pool with some of the guys at the center. I partnered with a Zambian guy and one other member of the Cycle for Plan group partnered with on the Zambian guys. We couldn’t finish off the game but we were winning so I will take it as a win.

After coming back to the hostel we had lunch (corn, vegetables and bread) and after that we had our bikes set up to our heights and did a small bicycle ride to prepare ourselves for the next day.

The bike is ready and things have been adjusted, we now only need to focus on the road and make sure we don’t overperform as it shouldn’t be race to the end.

I will try to enjoy as much as I can and connect with the local as that is my main aim for this trip.

Day 7 - 13

The first day started quite easily with 22 km on tarmach, straight and flat road at 07H00 in the morning, I thought it was easy and stayed ahead of the team until the first stop. At the first stop we had a break and a presentation about plan Zambia. The local community (meaning all the kids and some of the parents) also attended this event. It was a memorable kick-off with all the media and press who were also present. We even played football with all the kids from the neighbourhood, well you can’t really call it football become all the 100 kids run around behind the ball so if you have the ball it its better just to pass it otherwise you will have 100 kids at your feet and the ball will be eventually kicked away.

The main point that was made during the speech given by one of the Plan Zambia members, Mfue needs safe houses for girls so that they don’t need to travel 15 - 20 kms per day to go to school everyday. This makes them vurenabe as they have to walk a long distance and the ways as the paths that they have to walk on to are quite isolated. Men who are drunk may then abuse these girls and that’s what Cycle for Plan wants to prevent.

So after the stop of the first cycling day I was really tired and around 40 KM’’s I wanted to give up, people around me started supporting me but also told me that I had 4 days ahead so I had to make a wise decision about how I wanted to proceed.

However I suddenly got a boost out of nowhere and still kept going on to 100 KM’s. People around started telling me that they were surprised where I got the power from. I also had to deal with puncture on my rear wheel :(

The second day of cycling was not so difficult but I started feeling the sore legs, feet and ankles. The adrealine however keeps you going and also the cheering kids on the side of the street just pushes you trough the limit. The distance was not so long, around 60 KM. In the afternoon we had a church visit and a hospital visit. We got a tour at the hospital from a lady called Margaret. She left England ten years ago and her fiancee as well and settled all alone in Zambia. The reason was that she received something like a god call and wanted to help the people in the black Africa. She did not receive a salary for more than 10 years and used all her fundings to buy a house and maintain her self (food, electtricity, clothes, etc…)

She received donations from her clients and used that money to basically stay alive. During the visit it struck me how less advanced equipment there is available in the hospital. I purposely did not make any photo’s as I did not feel comfortable in doing that. Kids were smiling when we visited them, some of the guys in our group gave them gifs and it cheered them up. We got to hear that there is not electricity in the hospitals and sometimes the nearest hospital is 160KM away.

After the hospital visit we had dinner and when straight to bed. You can imagine that if you have to start biking at 07H00 you have to wake up at 06H00 or maybe even earlier as you need to have breakfast by 6H45. No breakfast means no fuel to cycle during the first period of the day and therefore you will probably not make it the entire day.

The 3rd day of cycling was probably one of the most challenging things I have ever done in life. Climb after climb, trucks rushing by, it felt like it would never end. In my head I wanted to give up but physically I was not really tired yet and just couldn’t give up. Almost the entire group stopped at 60KM, I managed once again to cycle around 103KM. Looking back at the first day, I could have managed the full 120KM but it felt OK as the third day was more challenging and mentally breaking more people. I am pretty sure I will remember this day for a long time, I made it trough this day so I am sure that I will be able to bounce back on this if something difficult will come on my path.

Day 4 of cycling was not so interesting, mostly dirt road but with a lot of loose sand. Which makes it difficult to get grip on the ground and requires more effort to peddle around and keep the pace up. We went trough villages and got to experience the rural parts of Zambia. All the people in the villages came out of their houses to cheer us up. We arrived at petouke, a community in which all the kids, adults were waiting for us. A Zambian rap group did a playback performance, we got to see a drama performance and a group also singed for us. The story behind all performances was to fight early girl marriages. We were all struck by the number of kids that we were following us and wanted a handshake or high fives. Some of them even wanted to jump into our busses. The Zambian men were looking to marry a few of the ladies in the group. :) Like other men I got the question: will you be my man?

After the cycling day we arrived in Petouwke, we received a very warm welcome by the local community. There was a dance performance, a playback session and a theathre drama performance. All the performances were related to one key topic: stop (girl) child marriages. You can see that people are aware that this topic is becoming more and more important in Zambia. After that we were invited to join the dances and together with some of the members of the group I danced a little bit to mingle into the crowd.

Day 5 of cycling went pretty easy and I made it until the 103 KM, I did not expect it but I did not feel tired or whatsoever. People around me also complimented me of it.

We stayed at a camp site in Chipata, everybody is having bears and drinks to relax from the handwork we have delivered during the ride today. We all went straight to bed after the dinner at around 21H00.

Day 6 of cycling. Finally the last day of cycling! We had to ride 123 KM to the end and had to deal with a few tough climbs on the route but except for that, it was all going downhill. What a great feeling, the effort we have delivered is just great. I had some doubts about myself after the first 40 KM of this journey but I did not give up and struggled through it. When we arrived at our final destination we were received with champaign bottles and everyone from Plan Zambia was cheering for us.

After a short celebration we biked to our last camping location, on the way to the camping a couple of elephants were crossing the way so we had to be quite and stop biking. A local lady became angry and told us to stop cycling as elephants are afraid of cyclists. We were forced to stop and put our bikes on the side of the road. After that we were transported to the camping by car, it was only a few hundred meters further.

The view on the camping is amazing, we are looking to a river which is on the low level as it is currently the dry season in Zambia. You can spot giraffes, impala’s, crocs, zebra’s, elephants, hyppos and monkeys. The animal do come near the tents so if we want to go to the toilet during the night we have to flash our lights in the tent and the guard will guide us to prevent any encounters with animals.

Today we woke up around 5h30 in the morning to have an early breakfast so that we could do a jeep safari. We saw the animals I mentioned here above from close and tonight we will go a jeep safari to spot the big cats as we did not spot them this morning.

During the day today we have spare time so we can relax, have a swim in the swimming pool, play some snooker, eat some burgers and lay in the sun.

Today is also our final with the group, tomorrow we will fly back to Lusaka from where everybody will leave to Holland. I will be staying a bit longer in Lusaka to visit a temple, the biggest mall and a local market.

Deel 2 De Bazen in Sri Lanka

Allereerst, let niet op de spelling. Dit is snel getypt, het voornaamste doel is dan ook om je op de hoogte te houden van onze avonturen

Dag 5 Polonnaruwa > Sigiriya > Kandy

Zoals je eerder hebt kunnen lezen; de volgende dag wilde de via Sigiriya naar Dambulla reizen. Vanuit Dambulla wilde we de bus pakken naar Kandy.

Ons eerste stop was Sigiriya, een enorme rots waar mensen naar boven kunnen klimmen met een topview van ongeveer 30 km in de verte. Het kost moeite om op de top te komen maar dan heb je ook wat. Sander had in het begin natuurlijk wat last van hoogtevrees, dit was al snel voorbij nadat bekend was geworden dat dit op de blog beschreven zou worden. Uiteindelijk was hij dan ook (terecht) trots op zichzelf. We hebben hier heel veel foto’s genomen en dit was voor mij in ieder geval, tot nu toe het hoogtepunt van mijn vakantie.

Na onze klimtocht zijn we door onze chauffeur naar Dambulla vervoerd en vanuit Dambulla hebben we de bus gepakt naar Kandy. Kandy is een plaats gelokaliseerd in de bergen waar je een aantal leuke attracties hebt zoals tempels, olifanten parken, thee plantages, wandel parken en een botanische tuin. Kortom veel te doen dus….

Dezelfde dag zijn we bij aankomst in Kandy, het centrum in geweest omdat ik mijn lenzenvloeistof in het vorige hostel was vergeten. Nadat dit weer in voorraad was zijn we naar de KFC geweest. Niet om een kip roti te eten nee, we hebben een large zinger menu genomen. De kip smaakte echter toch wat anders dan in Nederland, ondanks het smaakverschil was het lekker.

Na onze avond maaltijd zijn we naar een enorme Budha tempel geweest dat bij een groot meer ligt. Hier vindt 3 maal daags een ceremonie plaats.

Er is een speciale gedeelte binnen de tempel dat alleen opengaat tijdens de ceremonies. In dit specifieke gedeelte bevindt zich een gouden tand van Buddha. De rij van mensen die een offer willen brengen aan Buddha is dan ook vrij lang. Omdat hier en daar mensen wel eens willen voordringen levert dat de nodige conflicten op.

Nadat dat we klaar waren met het nemen van de foto’s van deze gouden tand wilden we weggaan. Wij waren als een van de eerste natuurlijk aanwezig. Op het moment dat we weg proberen te gaan werden we door een boze groep van Nederlanders en Italianen (50,60 +) aangesproken met de boodschap dat we niet de goede uitgang volgden. Ik begreep hen natuurlijk wel, ze willen namelijk snel een foto maken en weer weg zijn maar zo werkt dit natuurlijk niet vrienden. Ze werden hierop echt boos en het leken wel allemaal schoolkinderen die vochten om een laatste cadeautje van Sinterklaas. Ik had natuurlijk mijn rugzak bij me en aangezien ik wat langer ben dat de gemiddelde personen die hierbij aanwezig waren, draaide ik snel rond waardoor de tas vol in het gezicht of camera’s van deze personen kwam. Daarna heb ik me vanzelfsprekend wel geëxcuseerd en een vriendelijke lach op mijn smoel getoond.

Na het incidentje hebben wat foto’s genomen en zijn daarna weer naar het hostel gegaan. Daar hebben we de planning voor de volgende dag besproken.

Dag 6 Kandy

De Tuk Tuk die we de dag ervoor hadden geregeld was netjes op tijd. 7H15 i.p.v. de 7h00 wat afgesproken was. Sander zat half wakker op de bank te wachten voor de Tuk Tuk, ik vertrouwde op mijn roots en kwam 15 min later naar buiten en was dus mooi op tijd .

We zijn de dag begonnen met een bezoek aan een theefabriek. Althans dat moest het voorstellen, we hadden duidelijk gemaakt dat we een rondleiding door een werkende fabriek wilde krijgen. In deze fabriek was echter geen personeel meer werkzaam en werden de machines speciaal voor ons aangezet.

We hebben te horen gekregen hoe thee wordt geproduceerd en hoe de verschillende soorten theesmaken tot stand komen. Na de rondleiding hebben we de mogelijkheid gekregen om verschillende soorten thee te kopen. In de Nederlandse supermarkten zijn deze theesoorten echter ook te verkrijgen voor een goedkopere prijs. Wij hebben bewust niets gekocht, een specifiek aantal percentage van onze inkopen gaat namelijk naar de Tuk Tuk chauffeur ter beloning. Wij waren van mening dat we hem al redelijk goed hadden betaald voor het transport.

Onze 2de attractie van de dag was het bezoek aan een botanische tuin. Voor mensen die niet weten wat dit inhoudt, het is een enorme tuin met vele soorten bloemen, planten, bomen en zelfs insecten. Achteraf waren we blij dat we een student korting hadden weten te regelen met mijn OV chipkaart. Bij bezoek aan een aantal specifieke plekken scheelt het namelijk een flink aantal dollars voor je portemonnee als je student bent.

Op tripadvisor hadden we gelezen dat er ook een gedeelte was met spinnen en slangen. Ik kan je wel vertellen dat we tijdens ons bezoek aan deze schitterende tuin niet gelijksoortigs hebben gezien. Het enigste was dit uitje bijzonder heeft gemaakt was een verdwaalde slang waarmee de Indiase Steve Erwin in mij is ontwaakte. (zie video op FB)

Verder hebben we mensen gezien die 2 generaties ouder waren dan ons, dat was dan ook het voornaamste doelgroep van deze botanische tuin.

Na de eerder beschreven faalactie hebben we een bezoek gebracht aan een houten fabriek waarin beelden van hout van begin tot eindproducten worden bewerkt. Zo werd ons getoond hoe Buddha beelden voor 10.000 dollars of meer werden verkocht. We hebben als studenten niet genoeg geld om dit te kunnen betalen en zochten daarom al gauw de uitweg. Onze Tuk Tuk chauffeur begon zich al hieraan te ergen aangezien hij hier geen extra winst op ons kon behalen.

Dag 7 Kandy > Dalhousie > Ella

De volgende dag zijn we weer vroeg wakker geworden en vetrokken richting Dalhousie. Dit is een klein dorpje in de bergen. Daarvoor hebben we eerst de trein gepakt en daarna gelijk Tuk Tuk gereld i.p.v een bus om te voorkomen dat we op hetzelfde tijdstip zouden arriveren als de andere backpackers. De hostels zijn in Dalhousie namelijk vrij beperkt en we wilden natuurlijk een goede onderhandelingspositie hebben. Het onderhandelen gaat steeds grover en ik ben soms meer brutaal dan normaal. Sander wees me hierop aan en ik probeer dan ook meer rekening te houden met de mensen met wie ik onderhandel. Zij proberen namelijk iets te verdien en ik zou precies hetzelfde doen als ik in hen schoenen stond.

Adams Peek (Sri Pada) bevindt zich in Dalhousie. Op de top van de berg zijn de voetafdrukken van Buddha te zien. Dit is de eerste plek waar Buddha zijn voeten heeft gezet en waar vlinders naartoe gaan als ze zich in de laatste fase van hen leven bevinden.

Belangrijk om te weten: het topje van de berg is alleen te voet te bereiken en daarvoor dient men ongeveer 5200 trappen te lopen (6k afstand). De route naar het topje van de berg kan het beste worden afgelegd midden in de nacht, het is namelijk koeler en als je boven bent kun je ook nog eens de zonsopgang zien. De gemiddelde tijd dat men hierover doet is 2,5 uur.

We zijn om 01h45 begonnen met lopen en liepen in het begin vrij stevig door.

Na een kilometer of twee begonnen we al onze benen te voelen. Gelukkig had ik een goede motivator aan mijn zijde! De laatste km hebben we om de 15 trappen 1 min pauze moeten nemen om het vol te houden. De tijd die we hadden neergezet was netjes en zo konden we een goede plek uitkiezen om te gaan zitten.

Tijdens het lopen waren we helemaal bezweten maar eenmaal aan de top werd het snel koud. Gelukkig hadden we nodige kleding bij om warm te blijven.

Het werd al snel wat drukker, iedereen stond klaar met de nodige camera apparatuur en telescopen. Ook de pickpockets stonden netjes verzameld in de menigte, klaar om toe te slaan. Gelukkig hebben wij beide een goede radar voor deze mensen en zijn we niets kwijt geraakt.

De zonsopgang was een beetje teleurstellend, het was nogal bewolkt waardoor de zon niet goed te zien was. Desondanks zijn we trots op het feit dat we de uitdaging zijn aangegaan en een goede les hebben geleerd. Nooit opgeven! Trap lopen is vanaf nu een eitje voor ons. Op de terugweg zagen we mensen met enorme stapels kleding en andere goederen op hun hoofd naar boven lopen. En wij mag klagen dat we pijn hadden in onze benen terwijl we een rugzak hadden.

Bij terugkomst in het hostel hebben we ons opgefrist en de trein gepakt naar Ella. Hoe we de trein hebben gehaald dat zal ik nooit vergeten. Een normale rit met de bus duurt 1h15, onze Tuk Tuk chauffeur heeft er 45 min over gedaan. Met bochten in de bergen om de 200 meters was dat geen fijn gevoel..

De treinreis maakte onderdeel van de mooiste treinreis van de wereld, we hebben dan ook schitterende foto’s gemaakt ter herinnering. Omdat er weer geen plek was in de trein ging Sander op zijn backpack zitten. Na een paar minuten horen we gegiechel op de zitplaatsen naast hem. Het is een groep Chinezen schoolgirls die in Sri Lanka waren voor vrijwilligerswerk (monniken en kleine kinderen Engels les geven) . De heer Cramer is blijkbaar een ware attractie voor hen, hij lijkt op een van de Twilight acteur. Wat een bofkont is het he!

Hun begeleidster was van Sri Lankese afkomst en begon al gauw tegen Sander en mij te praten. Zo vertelde ze dat we tijdens ons leven een verschil moesten maken voor de wereld. (kinderen helpen, Sri Lanka helpen, arme mensen helpen) Wij hebben haar verteld dat we haar visie delen, gelukkig moest ze al gauw met haar leerlingen uitstappen en eindigde de levenspreek hierbij.

Dag 8 Ella

Ons hostel in Ella was een homestay, wat een ervaring! Eenmaal aangekomen op het station werden we aangesproken door een vrouw die een hostel had met supersnel wifi, warme douches, tv en lekkere bedden voor een spotgoedkope prijs. Dat laten wij als backpackers bazen natuurlijk niet links liggen en gingen dan ook in op de aanbod.

De weg naar het hostel was mooi maar wel lang, helemaal aan de top van de bergen. Het laatste deel is Sander uitgestapt omdat de Tuk Tuk het gewicht niet aankon. Eenmaal aangekomen besef ik dus dat we in de middel of nowhere zitten en was dan ook sceptisch over deze nieuwe ervaring.

De eigenares (Ashiri) van het hostel woonde alleen met haar twee kinderen (een dochter 9 en een zoon 16 ). De vader van de familie werkt in Dubai en onderhoudt de familie vooral op afstand.

We werden met open armen ontvangen, beide kinderen kwamen ons gelijk begroeten. In het begin waren ze nog een beetje verlegen maar na het avondeten was werden ze wat meer open en konden we lange gesprekken voeren.

Het avondeten bestond uit Chicken curry, rijst en groeten. Daarvoor moest de eigenares wel op een neer naar het centrum. Als ze de shortcut pakte dan was ze 25 min onderweg. Toen ze terugkwam was ze dan ook helemaal buiten adem…

Ze zei tegen ons dat ze dit wel 2 x per dag doet. Ze vindt het leuk om in de bergen te wonen, ze kan genieten van de rust en heerlijk uitzicht die haar woning biedt.

Sander & ik zijn rond 9 uur gaan slapen. De tocht die we naar Adams Peak zat nog in de benen en we hadden nog flink wat slaap in te halen.

Dag 9 Ella

Voor de eerste keer tijdens deze vakantie zijn we pas om 9h00 wakker geworden. De ultieme rust in de bergen heeft ons goed gedaan en we zijn weer helemaal fit aan de dag begonnen.

Na een heerlijke ontbijt (toast & omelet) zijn we het centrum ingegaan. De weg naar het centrum is niet makkelijk. We moesten twee keer door een theeplantages lopen waarbij de weg zo stijl is dat we bijna op ons plaat gingen.

Voor de dingen die we in Ella wilde zien leek het ons handig om een scooter te rijden. (Ook al heb ik nooit eerder een scooter gereden) Onderweg naar het centrum had Sander mij uitgelegd hoe een scooter gestart moest worden en hoe ik moest wegrijden.

Het begin ging lekker maar na de eerste paar honderd meters reed ik wel in de modder waardoor ik vol moest remmen en moeite had om weer op de normale weg te komen. Ik had het al vrij snel door en de ritten door de bergen gingen dan ook steeds lekkerder. Voor ik het wist haalde ik gevaarlijke inhaalacties uit waardoor ik anderen in gevaar bracht.

Tijdens onze dag in Ella hebben we een aantal plekken bezocht zoals een waterval, een werkende theeplantage en een cave tempel. Voor de rest hebben lekker gecrost door de bergen en zijn we af en toe gestopt om foto’s te nemen of een hapje te eten.

Voordat we de scooter weer ingeleverd hadden hebben we onszelf getrakteerd op een fullbody massage. De spierpijn van Adams Peak was hiermee wat minder geworden.

Vervolgens zijn we teruggegaan naar ons hostel om ons op te frissen en weer uit eten te gaan. Dat ging niet helemaal soepel, er kwam geen water uit de douche kraan. Daarvoor moest de water Tank aangezet worden en minimaal 15 min gewacht worden voordat er stromend water was. Lekker douchen in de bergen met koud water…

Het zijn deze kleine dingetjes zoals deze die mij laten beseffen hoe goed ik het in NL heb. Achteraf kan ik jullie dan ook mededelen dat ik me om niets druk heb gemaakt. Het leven kan zo simpel zijn. Deze familie moet een keuze maken of ze TV willen kijken (1 zender) of dat ze Internet willen (1 stopcontact) gebruiken. Voordat ze willen douchen moeten ze alles gereed zetten. Als ze naar de WC willen kunnen ze dat beter in de natuur doen want de WC kan je niet doortrekken en als je iets nodig hebt dan kan je beter je bergschoenen aantrekken want de weg naar het centrum is niet kort.

Na het opfrissen zijn we weer richting het centrum gegaan en hebben we de scooters weer teruggebracht. Voor het avond eten hebben we een restaurant uitgekozen wat goed aangeschreven stond in de Lonely Planet. Dit keer kozen we niet voor een chicken curry maar een steak met aardappelen. De chocoladetaart als toetje was heerlijk en aangezien het nog vroeg wilde mijn grote vriend Sander de terugweg wandelen. Na de eerste steile 100 meters stem hij toch maar in om een Tuk tuk naar huis te pakken.

Voordat we gingen slapen hebben we wat tijd besteed met de familie en een spelletje gespeeld : Caremboard. Caremboard is een veel gespeeld spelletje in Sri Lanka, ik ken het van mijn vakanties in India.

Caremboard is eigenlijk een houten vierkant waarbij er op het bord een vierkant met dubbele lijnen staan afgebeeld. Op elke hoek van het bord zijn gaten gemaakt (4). Het spel begint met 20 (witte & zwarte) ronden schijven die simetrisch in het midden zijn geplaats. Het doel is om de schijven in een van de hoeken te schuiven.

Het jongetje was goed en had een mooi aantal slagen, het was duidelijk zichtbaar dat ze het leuk vonden om met een tata en niet westers tata te spelen.

Dag 10 Ella > Udala > Mirissa

Na een stevige ontbijt hebben we rond 8h00 afscheid genomen van het lieve gezin en hebben we de bus gepakt naar het centrum. Vanuit het centrum wilde we namelijk doorreizen naar Udala. Daar wilde we overnachten en de volgende ochtend een vroege safari trip doen. In de ochtend kan je de dieren namelijk het beste zien. Er is flink wat verandering geweest in de planning maar later meer hierover..

Terug naar onze rit naar het centrum van Ella waar we de bus naar Udala wilde pakken. Tijdens de afdaling stopte ons bus abrupt op een scherpe bocht, reden er zat een vrachtwagen vast in de modder en de weg was te smal voor ons bus om daar nog langs te kunnen gaan. We hebben de laatste km maar te voet afgelegd. Bij de bushalte stonden een paar mannetjes te wachten die toeristen probeerde te overhalen om een taxi te nemen i.p.v. een bus.

Sander & ik hebben er een soort van sport gemaakt om met deze mensen te trollen (grappig gesprek te voeren). Zo bieden ze aan voor 5000 Rupies rechtstreeks naar Udawala te gaan, waarop wij zeggen….no we are students, if you come with us you pay 500 for bus. De taxi chauffeurs hebben hier niets op te zeggen en moeten vaak hierom lachen.

Tijdens onze busreis naar Udawala ontmoeten we twee chille Nederlandse dames die toevallig ook naar Udawala gaan. Via hen vernemen wij dat Udawala niet echt een chille plek is om te overnachten en dat ze na de safari park gelijk doorgaan naar Tangole. Het komt voor ons ook goed uit, we splitten de kosten van safari park en zijn ook weer op weg naar onze volgende bestemming, te weten: Mirissa.

De safari park was nice, we hebben een jeep voor 4 personen geregeld en de chauffeur kon ons overal naartoe brengen. Zijn Engelse vocabulaire was vrij beperkt : big, elephant, leopard, buffalo, lake, safari trip end.

We hebben apen, olifanten, herten, buffels en luipaarden gezien. Het laatste wordt niet vaak gespot dus we hebben geluk gehad. Olifanten hebben we veel gezien, vooral in kuddes. We hebben we zelfs een aanval van een olifant op onze auto meegemaakt. De moeder van een baby olifant vond dat we te dichtbij kwamen en deed een aanval op onze jeep. De chauffeur was niet zo onder indruk hiervan en maakte vanuit de auto een luide oerwoud geluid waardoor de olifant schrok en weer de bosjes indook. De aanval was tegelijkertijd mooi en schrikbarend. Ze zeggen ook wel eens, je moet niet durven om tussen de moeder olifant en haar kindje te komen. Dat blijkt maar weer eens. We hebben met onze camera het bewust moment weten te vastleggen!

Na het geweldige safari trip hebben ongeveer een uur op de weg gestaan omdat we niets wisten welke bus we moesten pakken en in welke richting. Iedereen wijst de andere kant op en dat maakt het niet gemakkelijk om een beslissing te nemen. De hulp van een aardige meneer kwam op tijd en hij regelde twee Tuk Tuks voor een goede prijs en we waren zo onderweg naar de bushalte waar onze bus zou komen.

De Nederlandse dames gingen mee omdat ze naar Tangle gingen, dezelfde richting op als onze einde bestemming van die dag: Mirissa. Eenmaal de bus ingestapt (helemaal voorin naast de buschauffeur) worden we door de franse dames waar we naartoe gaan en hoeveel we zojuist hebben betaald. Na een paar zinnen wordt snel duidelijk gemaakt dat ze zijn afgezet, ze moeten namelijk evenveel als onze betalen voor een kortere afstand en ze moeten ook nog eens extra betalen voor het dragen van twee zware backpacks. Als blijkt dat ik Frans spreek begint het gesprek snel op gang te komen ;) De frans dames geven aan dat het handig is om af en toe een Franse gids te hebben.

Wij informeren hen dat de Nederlandse dames dezelfde eindbestemming hebben als hen. Tangle. Daarvoor dienen we allemaal nog een keer te overstappen op het busstation van Talamaluwe. Op het busstation van Talamaluwe hebben we een uur gewacht voordat de bus kwam. Er bleek een belangrijke politieke bijeenkomst te zijn rondom het busstation vandaar dat er minder bussen gingen dan normaal. Een dronkenlap heeft ons de goede bus aangewezen en zo waren we weer op weg.

Mirrissa hebben we ongeveer om 8 uur s ‘avonds bereikt, we hebben een paar hostels bezocht en uiteindelijk een keuze gemaakt. Rond een uur of 21h00 gingen we eten en na een strandwandelingetje gingen we weer naar ons hostel om te slapen. Het was behoorlijk warm en daarvoor heb ik de dag erna gekozen om air conditioning op de kamer te regelen. Sander had hier last van maar als ik iets wil doen dan doe ik dat. Ook een mooi leermomentje voor Sander denk ik.

Dag 11 Mirissa

Aangezien we geen wekker hadden gezet werden we wat later waker dan normaal gesproken. We gingen rond een uur of 10h00 naar buiten om te ontbijten bij een lokale tentje waar we een clubsandwich en een bread omlet hebben besteld. Na het ontbijt hebben we het walvis kijken geregeld, dat is de reden waarom we naar Mirissa zijn gekomen.

Daarna hebben we alles vertikt en lekker lui op het strand gelegen, 4x opgestaan om twee keer een duik in de zee te nemen en twee keer om een Lion te drinken. (halve liter Sri Lankees bier)

Toen we terugkwamen in het hostel hebben we gemerkt hoe verbrand we waren. Ja ik ook! Ik heb een paar jaar geleden 10 dagen Kos en 10 Curaçao achter elkaar gepakt en nooit last gehad van de zon.

Mijn neusje was lekker aan het glimmen en mijn schouders waren ook een beetje rood. Gelukkig was de dag erna weer alles in orde en had ik niet meer last hiervan.

S ‘avonds hebben we lekker op het strand gegeten, lekker de palmbomen in het zicht en de watergolven van de zee die op 10 meter afstand stoppen. Ook voor het eten hebben we moeten onderhandelen, de vissen zijn dezelfde ochtend gevangen en daarvoor moesten we natuurlijk een goede prijs regelen. We hebben weer als bazen onderhandeld en een goede prijs gefixt voor een barracuda en een snapper. Na het eten hebben we wat gechild met belabberd internet en gingen we slapen. De wekker ging namelijk om 6h00, tijd om wakker te worden om walvissen te spotten.

Dag 12 Mirissa

Wat me opviel is dat ik al een paar keer eerder wakker ben geworden omdat ik hem wil laten zien dat ik wel vroeg wakker kan worden als het echt nodig is. Het is vakantie waarom zou ik vroeg wakker worden als het niet echt nodig is, toch? Er stond een Tuk Tuk voor ons klaar die ons naar het haven zou brengen (5 min onderweg met 3 minuten stilstaan door verkeer)

We waren een van de eerste op de boot en hadden hierdoor de mogelijkheid om beneden te zitten met relaxte stoeltjes of boven te staan. We zijn frissen en jongens en kiezen dan ook de bovenverdieping. De zee was best ruig en de golven waren best hoog. Gelukkig hadden ze op de boven verdieping van die kussentjes gelegd zodat mensen die slaaptekort hadden nog konden slapen.

(Sander heeft dit hard nodig) Als we maar eventjes een vaste plek hebben in het dagelijkse vervoer dan is die kerel zo weg...Hij wordt ook boos als je hem even wakker maakt.

De heenweg naar de walvissen duurde echt lang, minimaal 2h00. Af en toe werd de boot stop gezet om de spanning er weer in te brengen , het is enigste wat we te zien kregen was tonijn.

De broodjes die we op de boot als ontbijt hadden gekregen waren niet helemaal goed gevallen bij sommige mensen. Alle mensen die zeeziek waren achterin de boot geplaatst . Ze waren heel bleek en zagen er niet goed uit, af en toe moesten we een rustperiode inlassen om ze weer bij te laten komen.

Nadat dat we op de bestemming waren gekomen waar de walvissen zouden moeten opkomen, bleek er geen walvissen rond te zwemmen. Sander en ik dachten dat we morgen weer vroeg zouden moeten opstaan om dit gebeuren met onze ogen te kunnen zien. Toen we op de terugweg waren naar de kust bleven ons boor ongeveer 01h00 van de kust drijven. Er waren minimaal acht boten in de buurt te bekennen. Nu moet het komen dachten wij, en ja hoor een enorme bultrug die op komt om water omhoog te spuiten op zo’n 200 meter afstand. Wat was dat beest indrukwekkend groot zeg, minimaal 15-20 meter lang, groter dan ons boot in ieder geval.

De walvis kwam twee keer op in een periode van 0-40 minuten en toen moesten we weer weg. In het begin dacht ik dat het misschien wel een grap was, dat iemand een walvis pak aan had gedaan en ons op die manier zou kunnen foppen. De tweede keer bleek het echter te waar om een recreatie te zijn.

De bootvaarders hadden hun geld verdiend en kondigde zo aan dat het tijd was voor de lunch en dat ze ons naar de kust zouden brengen. Zo gezegd zo gedaan en we waren binnen 30-45 minuten weer op de haven op weg naar ons hostel. Daar hebben we een plan gemaakt hoe we de komende dagen nog gaan besteden omdat we eigenlijk voorliepen op onze planning.

We hebben gepland dat we vanuit Mirissa nog een keer naar rechthet rechter gedeelte van Sri Lanka gaan, naar het Yala national park. Het park staan bekend om haar luipaarden en andere zoogdieren. Als we dat niet doen komen we namelijk te vroeg aan in Hikkaduwa. Hikkaduw a wordt gekenmerkt als het strand waar je het beste kunt surfen en feesten in Sri Lanka. Het belooft een mooie afsluiter te worden maar daarvoor gaan we dus via Galle nog naar Yala national park.

Dag 13 Mirissa > Galle

Galle wordt ook wel het kleine Venetië van Sri Lanka genoemd. Je kunt kleine overeenkomst terug zien, zoals de kleine winkeltjes, boetiekjes, gangpaden, bruggetjes en smalle straatjes. Het eten is heel duur en er zijn heel veel westerse toeristen. Sander en ik wilde kijken hoe dat net eventjes buiten het centrum was, we zijn gaan lopen en op 15 min lopen komen je weer de lokale tentjes tegen waar bijna geen enkele toerist meer te zien is. Na 2 sausage buns, 1 cake en een chicken pizza gingen we weer wandelend het centrum in. Galle blijkt ongeveer 300 jaar geleden in het bezit te zijn geweest van de lage landen. Dit kun je herkennen aan de gebouwnamen en een aantal standbeelden die naar Nederlanders verwijzen.

Als iemand ons iets probeert te verkopen zitten we er dan ook gelijk bovenop. How are you my friend, I haven’t met you for a long time. Where have you been? We were here 300 years ago and now you have taken my country? Sri lankese mensen zijn vaak onder de indruk van onze praatjes en klappen vaak dicht of moeten lachen. Wij kunnen er altijd wel om lachen…

Nadat we in het centrum een paar souvenirtjes hebben gekocht hebben we ons opgefrist in het hostel en een tentje opgezocht in het centrum waarmee we onze legen buiken konden vullen. We hebben een gerecht voor 2 personen besteld: rijs met 10 curry’s, onbeperkt refill voor rijst!

Ik heb de gewoonte om na het eten wel iets zoets te eten. (dat is kenmerkend voor de hindoestaanse cultuur) Dit is de verklaring voor mijn 2 gekozen bolletjes ijs.

Na onze avondmaaltijd zijn we in de lobby van ons hostel gaan chillen met goed internet en hebben we ons spullen weer ingepakt voor Tissamahara. Dit is een

Kleine stad waar de meeste mensen overnachten als ze een safari trip naar Yala willen doen.

Morgen vertrekken vroeg met de bus waar we hopen om weer een goede hostel te vinden en ’s middags mooie vogels te zien in het Bundala vogel park. Ik heb mijn verrekijkers bij en kan dus weer de parkranger uithangen.

3 Epic weken van de bazen in Sri Lanka

Allereerst, let niet op de spelling. Dit is snel getypt, het voornaamste doel is dan ook om je op de hoogte te houden van onze avonturen.

Dag 1 Amsterdam 5 ºC > Negombo 25 ºC

Donderdag(23-01-15) avond was het dan eindelijk toch zover. De reizigers onder ons zullen het wel beamen, het bekende kribbelend gevoel dat je op vakantie gaat en niet weet wat je gaat meemaken. De onverwachte situaties/momenten/moeilijkheden zijn de leukste momenten waar je aan terug denkt en dat maakt zo’n reis zo leuk.

Gelukkig had ik dankzij de opper chef van lijsten: Sander wel te verstaan; alle benodigdheden op tijd ingekocht en was het donderdagavond alleen een kwestie van het afvinken van de inpaklijst en mijn backpack klaar zetten.

Met Sander had ik afgesproken dat ik vrijdag ochtend om 6h30 bij hem zou zijn zodat we vanuit hem om 7h00 zouden vertrekken. Zoals de meesten van jullie al weten, ik houd mijn traditie graag in stand en daarom was ik 15 min te laat bij Sander. De gebruikelijke buffertijd van een halfuur kwam daardoor zoals gewoonlijk niet in gevaar.

Ik ben dan ook benieuwd hoe dat gaat uitpakken tijdens onze vakantie, mijn motto: alles komt goed, lekker niet druk maken. Sander zijn motto: alles moet goed en strak geregeld zijn.

Sander’s zijn vriendin heeft ons vervolgens naar Schiphol gebracht. Steef, bij deze nogmaals bedankt!!! De reis naar Schiphol ging gelukkig snel, geen file en we waren binnen no time op het vliegveld. Altijd leuk om achteraf te horen dat het stuk waar je zojuist hebt gereden helemaal vast staat ;)

Eenmaal bij het inchecken bleek ik mijn privé telefoon kwijt te zijn. Ik maak me niet snel druk en ik had mijn werktelefoon bij waardoor ik het thuisfront nog prima kon bereiken. Dan maar geen facebook/twitter/ instagram de komende 3 weken!

Inchecken voor de vlucht van Schiphol naar Frankfurt verliep vrij snel waardoor we genoeg tijd hadden om nog snel een menu bij de Burger King naar binnen te werken.

In Frankfurt moesten we via de transferdesks onze boardingcards voor de vlucht naar Colombo regelen, na een kleine zoektocht en wat hulp eindigden we mooi op tijd bij de boardinggate.

De vlucht verliep vrij goed, redelijk comfortabel en goede maaltijden. Nergens last van gehad behalve van het feit dat mijn medereiziger om het halfuurtje anders moest gaan zitten omdat hij last had van zijn "stuitje". Gelukkig ken ik Sander al wat langer en weet ik dat alles ietwat met een korreltje zout genomen moet worden. Het eten was volgens hem ook niet van Michelin Ster kwaliteit, toch Sander?

Om niet geheel subjectief over te komen moet ik natuurlijk ook iets over mezelf vertellen. Na onze eerste welverdiende Sri Lankese maaltijd wat zowat half over me broek viel vond ik dat het tijd was om een schoonheidsdutje te doen. Een schoonheidsslaapje is voor mij zeer van belang. De verklaring voor het ongelukje met het eten: ik ben hindoestaans van afkomst en mijn mening is dat je rijst en kip makkelijker kunt eten met je vingers dan met mes en vork. Het smaakt in mijn ogen ook een stuk lekkerder.

Een aantal luidruchtige Sri Lankese mannen zorgden ervoor dat een flink aantal mensen zich hieraan irriteerden en hierdoor niet konden slapen. Ik zou Rahul niet zijn als ik deze mannen eens vriendelijk zou willen verzoeken om wat zachter te praten. Uiteindelijk werd ik zelfs door de vrouw naast ons bedankt voor mijn actie. Mijn eerste goede daad tijdens de vakantie was al verricht.

Bij aankomst in Colombo bij de immigratiedienst kreeg ik een Sri Lankanse simcard cadeau. Onze backpacks zijn goed aangekomen en we konden zo naar buiten. Na een flink bedrag te hebben gepind gingen we op zoek naar een taxi voor een goede prijs. Ik was blij dat ik i.i.g.mijn onderhandeling skills nog niet verleerd was. Na aankomst in het hostel in Negombo vielen we vrijwel direct in slaap.

Dag 2 Negombo (visserstad)

Het oorspronkelijke plan om bij te komen op het strand viel door de hitte al vrij snel in duigen. We besloten om het centrum van Negombo te bezoeken waar nog diverse kraampjes stonden en de laatste resten van de vismarkt nog werden verkocht. Met name de eerste dag hadden we moeite met de hitte en moesten we geregeld afkoeling zoeken.

'S avonds besloten we de plaatselijk Seafood op de proef te stellen in een restaurant dicht bij het hostel.

Tijdens het nuttigen van onze maaltijd werden we door een Duitse reiziger aangesproken die graag wilde weten hoe het eten smaakte en voor ik het wist, zaten de bestelde gamba's en rijst achter zijn kiezen.

In het verleden zou ik dat nog schokkend vinden en de beste meneer op zijn gedrag hebben aangesproken. De mensen met wie ik regelmatig om ga weten echter dat ik de laatste erg vrij bent geworden qua omgang met mensen en geloof in het vrije denken.

Zo bleek hij zijn baan opgegeven te hebben om rond te kunnen reizen en al inmiddels meer dan een jaar onderweg te zijn met reizen door India, Nepal, Myanmar. Indrukwekkend, maar als je dan ook nog hoort dat zijn geld bijna op is en dat hij dringend opzoek is naar een snel baantje, dan vraag ik me al of het de moeite waard is...

Dag 3 Negombo > Anuradhapura

Zondag zaten we om 6h30 in een Tuk Tuk. We zijn op weg naar venghoda, van daaruit pakken we de trein naar Anupuradarah. Ja, ook wij hadden in het begin moeite met het uitspreken van deze plaats.

Onderweg toont onze Tuktukchauffeur ons een aantal pekken waar theeplantages zitten en waar Ananas wordt verbouwd.

Ook hebben we te zien gekregen hoe rubber van bomen afgeschrapt wordt en verzameld wordt. Er zijn verschillende soorten rubber bomen en die bepalen voor welke eindproduct daadwerkelijk hiervoor gebruik zal worden gemaakt. (Banden, slippers enz…)

In de trein naar Venghoda zijn we goed afgezet. Sander & ik hadden een ticket vanuit Venghoda – Anupuradarah gekocht voor 250 Rupees. Eenmaal de trein ingestapt constateerde de controleur dat de klasse waarvoor we betaald hadden vol was. Vervolgens heeft hij voor ons 2 zitplaatsen naast elkaar weten te regelen. Hij liet hierbij het ticket van de ander persoon zien, we hebben netjes het resterende bedrag betaald. Tegen het einde van het treinrit merkte we de beste voorganger veel eerdere was vertrokken dan vanuit Venghoda (onze startstation). Dit zijn dingen die bij zo’n reis horen en dat moet je accepteren denk ik….

In Anuradhapurahebben we een coole Tuk Tuk weten te regelen die ons voor een goed prijs naar de belangrijkste plaatsen in Anuradhapura heeft gebracht. Tegen zonsondergang heeft hij de Tuk Tuk op een mooie plek geparkeerd waar we de gelegenheid hebben gekregen om uitgebreid foto’s te nemen. De plek was een soort meer met rotsen waar mensen kwamen relaxen terwijl anderen lekker aan het douchen waren of hun kleren aan het schoonmaken waren. Iedereen kan zijn eigen ding doen, dat mis ik soms wel in Nederland. Laat iedereen zijn eigen ding doen en probeer niet teveel denken wat andere mensen over je denken.

Dag 4 Anuradhapura > Polonnaruwa

Om 8 uur zaten we al in de bus naar Polonnaruwa; dit is een plek waar heel veel ruines en tempels van 800 jaren geleden nog intact zijn gebleven en toegankelijk zijn gemaakt voor bezoekers.

Eenmaal aangekomen bij de bushalte worden we door een schattige mannelijk chinees stel gevraagd om wat hulp aan hen te bieden, niet wetende dat we tot het einde van de dag met hen opgeschoten zitten. Ze wilden naar hetzelfde hostel gaan als ons en volgende ons dan ook nauw op de voet. Een kleine toelichting: ze konden geen Engels spreken noch begrijpen. Alle communicatie verliep via google translator!!!

We wilden een fiets huren en toen wilde ze ook een fiets huren en met ons vertrekken. In het begin was ik een beetje geïrriteerd maar liet dit al snel achter me. Voordat we de ruines bezochten hebben we gegeten bij een leuk restaurant in de buurt van ons hostel en dit leidde weer tot humoristische situaties. Zo begrepen ze niet veel van de menukaart en wezen naar plaatjes op het menu…Toen Sander en ik hen erop aanwezen dat ze iets soortgelijks zouden krijgen begrepen ze het niet helemaal. Whisky, Johny Walker begrepen ze echter wel en moesten hierbij lachen maar ze maakte wel duidelijk dat ze dat niet wilden drinken…Gelukkig beviel de spaghetti die ze besteld hadden goed en waren ze meteen klaar met eten.

De manier waarop ze aten wekte lachbuien op bij Sander. Ze zitten ongeveer 10cm van de tafel af en 5 cm van hun bord af. Ze slurpte alles naar binnen met de nodige eetgeluiden. Waar wij van kleins af leren niet te smaken tijdens het eten geldt in het hun cultuur dus blijkbaar niet. (No-offense aan mijn Chinese vrienden). In India is het vaak zo dat we na het eten een luid boertje laten, dit betekent in feite dat het eten goed is bevallen en dat je goed vol zit; niets onbeleefds dus. Ik moet toegeven dat ik mezelf af en toe erop betrap dat ik dit onbewust doe. Deze ervaring kan echter de boeken in en we zullen vaak hieraan denken als we spaghetti eten.

Na een goede maaltijd zijn we met zijn vieren op de fiets de verschillende ruïnes en tempels afgegaan en daarna zijn we terug gefietst naar ons hostel.

De volgende dag wilde we via Sigiriyai naar Dambulla gaan, waar we vanuit Dambulla de lokale bus willen pakken naar Kandy.

Na een onderhandeling die waarin we niet geslaagd waren om de prijs genoeg naar beneden af te dwingen besloten we maar te gaan eten. Omdat het al vrij laat was hebben we wat simpels in de buurt gegeten; een Kothu: mix van rijst, groenten en roti in hele kleine stukjes gesneden.

Tijdens het eten werden we een door een man onderbroken met de vraag of we via Sigiriyai en Dambulla naar onze volgende bestemming Kandy wilde afreizen. Na een mooie onderhandelingsprijs hebben we afgesproken dat we om 7h00 voor het restaurant zouden staan zodat we van daaruit naar Sigiriyai zouden gaan.

Sander & ik hadden achteraf een slecht onderbuik gevoel over het hele gebeuren. Hoe wist hij dat wij morgen via Sigiriyai en Dambulla naar Kandy wilde afreizen. Waarom wilde hij ons niet bij het hostel halen en waarom bood hij ons een zo goede prijs aan??

We vonden dat een beetje verdacht en gingen op zoek naar een andere optie. Uiteindelijk hebben we de eigenaar van het hostel gesproken en hij was bereid om ons via Sigiriya naar Dambullah te brengen. Wel voor een iets duurde prijs maar we hadden dit keer wel een betrouwbaar persoon. Omdat we zeer verstandige jongens zijn en onze levens ons zeer waardevol is hebben we dit weer goed weten te regelen. Onze ouders kunnen dus trots op ons zijn.

De persoon met wie de 1^ste afspraak hadden was nergens meer te bekennen dus de enigste optie was om vroeg te vertrekken om een eventuele confrontatie te vermijden. (hostel en restaurant waren ongv. 75m van elkaar verwijderd. Gelukkig bleek er de volgende niemand voor het restaurant te staan en konden we door rijden naar Sigiriya.

De komende dagen zal ik onze avonturen van dag 4 t/m dag 10 vrij snel achter elkaar plaatsten. De middelen tot mijn beschikking zijn echter zeer beperkt...ik doe mijn best.

Fijne avond vanuit het mooie Merissa.